Onnatuurlijk

We haalden Tom op voor een half weekend thuis. Zijn bed daar was doorgezakt, we zagen het direct toen we zijn kamer binnenkwamen. Het was blijkbaar door niemand opgemerkt. Hoe is dat mogelijk? En hoelang zou het al zo zijn? Gelukkig ontdekten we het en kunnen we het oplossen.

Soms voel ik een soort rare heimwee naar vroeger, toen ik nog alles kon regelen. Wat hij at en hoeveel hij at. Wat hij deed. Hoe hij het deed. Ik kon aardig inschatten hoe hij zich voelde en wat hij nodig had.
Soms voel ik een raar soort heimwee naar de eindeloze nachten met een klaarwakkere Tom, waarin ik googelde of je dood kan gaan door slaapgebrek.
Soms voel ik een bizarre, onrealistische boosheid op ouders met kinderen die wel steeds zelfstandiger worden. Ik haat mezelf erom.
“Tom gaat in elk geval nooit uit met foute vrienden, of teveel drinken of blowen in Mallorca,” grap ik. En het is waar.
Maar ondanks, of juist door mijn liefde voor Tom voel ik stress, omdat ik altijd zal moeten blijven zorgen. Voor zijn belangen. Voor genoeg onderbroeken en sokken in de kast. Want als je kind in een instelling woont is dat een serieuze zorg.

Natuurlijk ben ik dankbaar voor zijn fijne woonplek, de passende dagbesteding en de zorgzame begeleiders. Natuurlijk. Ik hoor genoeg verhalen van ouders die maar geen passende woonlocatie kunnen vinden voor hun kind, terwijl het thuis ook echt niet meer gaat, en de dagbesteding ook is gestopt omdat het te zwaar werd. En logeren is haast nergens meer mogelijk. Er is veel leed en eenzaamheid in zulke gezinnen.
Wij hebben geen klagen. Onze Tom gaat morgenmiddag weer vrolijk mee naar zijn andere huis. Met een gerepareerd bed. Met een fijne kamer met een eigen badkamer. En mensen die goed voor hem zorgen. Natuurlijk.
Maar soms … voelt het allemaal gewoon zo onnatuurlijk.