Dag mevrouw,
Vanmorgen zag ik u in de supermarkt. Ik was samen met mijn zoon Tom, een jongen van elf jaar.
Hij droeg een felgekleurd groen jack. ‘De gele winkel!’ riep hij af en toe.
Ik was een beetje gespannen, want het was alweer een tijd geleden dat ik het had aangedurfd om lopend met hem een winkel in te gaan.
Klik HIER voor de rest van dit blog dat ik schreef voor de website van Uitgeverij Pica.
Hij ziet mij net iets eerder dan ik hem. Zijn kreet van herkenning klinkt door de grote tuin van de logeerwoning. ‘Kijk! Is mama!’ Vrolijk fladdert m’n zoon Tom met zijn handen. Tussen ons in staat een hek van zo’n één meter twintig hoog.
Klik hier om mijn nieuwe blog voor Uitgeverij Pica te lezen.
‘Pas op dat hij níet de regie in handen krijgt,’ zei een hulpverlener ooit over onze zoon. Het was kort nadat hij zijn diagnose had gekregen. In die tijd hechtte ik bijzonder veel waarde aan wat hulpverleners zeiden en klampte ik me vast aan alle adviezen. Ik wilde het graag goed doen. Ik wilde grip krijgen en houden op mijn bijzondere kind, voor wie ik zo veel liefde voelde, maar van wie ik zo weinig snapte. Met wie ik contact wilde.
Klik HIER om mijn nieuwe blog voor Uitgeverij Pica te lezen
We piekeren en puzzelen met zorgovereenkomsten en zorgbeschrijvingen, omdat we weten dat een onjuiste formulering stevige consequenties kan hebben. We ploeteren ons door websites en formulieren, en staan minutenlang ‘in de wacht’.
Mijn nieuwe blog voor Uitgeverij Pica staat HIER.
Eén van de pijnpunten van het hebben van een zorgintensief kind is voor mij dat ik zo vaak om hulp moet vragen, zo vaak ‘dankjewel’ moet zeggen en zo weinig terug kan doen. Mensen vragen me ook niet zo veel, want ‘jij hebt al zoveel aan je hoofd en al die gebroken nachten …’
M’n nieuwe blog voor Uitgeverij Pica staat HIER
‘Mam, ik heb in de kring verteld dat het vanmorgen heel moeilijk was met Tom. Dat hij vreselijk gilde en zo.’
‘Dat is goed hoor. Hoe reageerden de kinderen?’
‘Ze vonden het zielig voor me.’
*Lees hier mijn nieuwe blog voor Uitgeverij Pica*
Nieuw blog voor Uitgeverij Pica:
Toen hij vier jaar was ging mijn zoon Tom naar een medisch kinderdagverblijf. Hij kwam in een auti-structuurgroep, een groepje met 8 kinderen en 3 juffen. Het voelde als een warm bad. Na een lange periode van onzekerheid, onderzoeken en het krijgen van de diagnose – klassiek autisme en een flinke ontwikkelingsachterstand – was dit de eerste plek waar hij kwam en niet opviel als ‘dat jongetje dat anders is’. De eerste plek waar ik andere ouders met een ‘bijzonder’ kind ontmoette. → Lees verder
