Een envelop van de GGD valt op de mat. Stress! Tom wordt opgeroepen om een meningokokkenvaccinatie te komen halen. Binnenkort zal een groot deel van de (ongeveer) veertienjarigen uit onze stad zich voor deze vaccinatie verzamelen in een gymzaal. Lees hier verder → Een prikje
‘Het is een fase.’ Vanaf het moment dat je vader of moeder bent, hoor je dat regelmatig. Alsof de ander een intensieve periode van zorgen voor je kind wat wil verzachten. De gebroken nachten, het wennen aan vast voedsel, de verlatingsangst, de waaromvragen … Wees gerust: het is een fase, het hoort erbij, het gaat weer over.
De rest van mijn nieuwe blog voor Uitgeverij Pica lees je HIER.
‘Tom is altijd afhankelijk van anderen. Van ons of van zorgverleners. Dat vind ik een moeilijke gedachte. Hij zal nooit helemaal voor zichzelf kunnen zorgen.
Hij zal nooit een eigen gezin hebben. Hij zal nooit zelfstandig door de stad fietsen. Hij zal nooit zijn diepste gevoelens onder woorden kunnen brengen.’
Lees HIER mijn nieuwe blog voor Uitgeverij Pica.
Onderuitgezakt zit Tom op de bank. Zijn ene been over het andere. Het is nog vroeg, maar het is al goed te voelen dat het een warme dag wordt. Tom draagt een korte broek en een mouwloos shirt. De sandalen in maat 40 worden al wat krap.
Voor Uitgeverij Pica schreef ik een stukje over het afscheid van de school en leerkrachten waar Tom zoveel goede jaren heeft gehad (Speciaal Onderwijs – ZMLK) en de stap naar het Voortgezet Speciaal Onderwijs. → Naar het VSO
Dag mevrouw,
Vanmorgen zag ik u in de supermarkt. Ik was samen met mijn zoon Tom, een jongen van elf jaar.
Hij droeg een felgekleurd groen jack. ‘De gele winkel!’ riep hij af en toe.
Ik was een beetje gespannen, want het was alweer een tijd geleden dat ik het had aangedurfd om lopend met hem een winkel in te gaan.
Klik HIER voor de rest van dit blog dat ik schreef voor de website van Uitgeverij Pica.
Hij ziet mij net iets eerder dan ik hem. Zijn kreet van herkenning klinkt door de grote tuin van de logeerwoning. ‘Kijk! Is mama!’ Vrolijk fladdert m’n zoon Tom met zijn handen. Tussen ons in staat een hek van zo’n één meter twintig hoog.
Klik hier om mijn nieuwe blog voor Uitgeverij Pica te lezen.
‘Pas op dat hij níet de regie in handen krijgt,’ zei een hulpverlener ooit over onze zoon. Het was kort nadat hij zijn diagnose had gekregen. In die tijd hechtte ik bijzonder veel waarde aan wat hulpverleners zeiden en klampte ik me vast aan alle adviezen. Ik wilde het graag goed doen. Ik wilde grip krijgen en houden op mijn bijzondere kind, voor wie ik zo veel liefde voelde, maar van wie ik zo weinig snapte. Met wie ik contact wilde.
Klik HIER om mijn nieuwe blog voor Uitgeverij Pica te lezen
We piekeren en puzzelen met zorgovereenkomsten en zorgbeschrijvingen, omdat we weten dat een onjuiste formulering stevige consequenties kan hebben. We ploeteren ons door websites en formulieren, en staan minutenlang ‘in de wacht’.
Mijn nieuwe blog voor Uitgeverij Pica staat HIER.
Eén van de pijnpunten van het hebben van een zorgintensief kind is voor mij dat ik zo vaak om hulp moet vragen, zo vaak ‘dankjewel’ moet zeggen en zo weinig terug kan doen. Mensen vragen me ook niet zo veel, want ‘jij hebt al zoveel aan je hoofd en al die gebroken nachten …’
M’n nieuwe blog voor Uitgeverij Pica staat HIER
