Pijnlijk

Het gaat niet lekker met Tom. De overprikkeling en onrust zijn enorm. Hij is slecht bereikbaar, gilt en gooit veel, kleedt zich (gelukkig alleen thuis) steeds uit, plast dagelijks zomaar op de grond (ook gelukkig alleen thuis) en hij ligt ’s avonds in bed nog lang te bonken. De logeerpartijen geven natuurlijk rust, maar daarna is hij weer thuis. En het wordt steeds duidelijker dat dat geen goede situatie is. Het is zwaar.

Het weer wennen op school -nieuwe klas, nieuwe leerkrachten- speelt natuurlijk een grote rol, en er komt misschien ook wel een weer iets rustigere periode. Maar zijn invloed op ons leven is zo groot. De invloed op ons gezin. Op onze dochter.

Ik oefen “Het kan zo niet langer” hardop.
Ik lees ervaringen van andere ouders. Zij gaan toch ook gewoon verder met hun leven als hun kwetsbare, verstandelijk beperkte kind niet meer thuis woont? Er zijn toch goede plekken waar je kind kan wonen? Ook als hij er niks van begrijpt? Ook als hij nog zo vreselijk aan “papa-mama” hangt? Langzaamaan went dat dan toch?

We praten erover, thuis. Binnenkort ook met iemand die ons hiermee praktisch verder kan helpen. Over mogelijkheden, wachtlijsten, procedures.

Over het algemeen vermijd ik het graag, dit gespreksonderwerp. Het lijkt zo makkelijk gezegd: “Waarom woont hij nog thuis?” “Hoelang nog, denk je? Dit lijkt me wel heel zwaar zo…” Ik hoor het zo vaak, steeds vaker. Tja. Alsof we dat zelf niet weten. Alsof daar niet een lading emoties bijkomt.
Het is wel prettig om erover te praten met ouders die hetzelfde hebben meegemaakt en nog meemaken. Dat steunt.

Het moeilijke is: ik hou zoveel van Tom, ik begrijp hem het best en ik kan vaak het best inschatten wat hij nodig heeft. Vind ik. Denk ik. Hij hoort gewoon zo bij mij. Hoe kan ons thuis ooit niet meer zijn thuis zijn?

Wat een pijnlijk proces. En dan moeten we nog beginnen. Hoewel, eigenlijk ben ik er al jaren geleden mee begonnen. Want altijd is het in mijn gedachten, dat het ooit niet langer kan.