Ons vieren

The Lion King is twee minuten geleden sensationeel gestart. Ik kijk opzij in de glimmende ogen van m’n dochter.
“Dit zou Tom geweldig vinden!” fluistert ze tegen m’n wang.
Dat ze hieraan denkt, op dit moment, ontroert me.
Vijf minuten later voegt ze eraan toe: “Nee. Het is veel te druk voor hem. Hij zou weg willen.” Ik knik.

We genieten van de show. Morgen wordt ze 9, en dit is haar verwenweekend. Tom logeert.

Toen we onlangs een paar dagen op vakantie waren, zonder hem, bedachten we af en toe wat hij op dat moment deed. En hoe hij zou reageren op dingen die we meemaakten. De rennende aapjes in het dierenpark zou hij waarschijnlijk niet opmerken. Het wachten in de rij voor het spookhuis in het pretpark zou niet gaan. Feilloos gaf Rianne aan hoe hij zou reageren op een achtbaan-ritje. “Wat is er, wat is er??!”
We glimlachten. Het was goed zo.

We doen hem regelmatig na, zijn standaard zinnetjes. Nooit spottend. Gewoon, zoals hij is. “Ach, die Tom…”, zeggen we.
Omdat, als hij er niet is, we soms een beetje vergeten hoe heftig en intensief het is mét hem.

Als we iets bijzonders doen, is Tom er meestal niet bij. Maar toch… altijd een beetje. Want hij hoort natuurlijk wel bij ons vieren.